Aníron

پلک هایم مدام روی هم می افتند، اما دست راستم همینطور موس را تکان می دهد و کلیک. کلیک کلیک. 

کمی تهوع هم دارم، اما دلم نمی خواهد کار را رها کنم. کار کردن با این نرم افزار را دوست دارم، جزو نرم افزارهایی است که در حین کار کردن با آن به من خوش می گذرد و دلم نمی خواهد سراغ کار بعدی بروم؛ واقعا حیف است که در آن مهارت زیادی ندارم. علاوه بر این، وقت زیادی هم ندارم و باید هرچه سریعتر کار را تمام کنم. 

پلیر را روی شافل میگذارم، آهنگی که پخش می شود از آهنگهای محبوبم است. ظافر یوسف که می خواند، گاهی صدایش را چنان میکند که نمی فهمی صدای خودش است یا صدای ساز. بعد صدای عود نوازی اش است. لعنتی. لعنتی. اصلا تو را از جایت می کنَد و می برد یک جای آشنایی گم می کند.

 دستهایم احجام را میسازند و اندازه ها را تایپ می کنند، اما روحم جای دیگریست. مثلا در یکی از آن خانه های عربی که قوس‌ های نعل اسبی و پرده های حریر کم عرض بلند و حیاط مرکزی با تراس دورتادوری دارند؛ و با هر نسیمی، پرده ها یک نمایی از درختان گرمسیری حیاط را نشانم می دهند. اسامی درختان را بلد نیستم. کمی شبیه نخلند، اما نخل نیستند. کوچکترند.  

دیوارهای نمای ساختمان از داخل حیاط، کرم است با تخته نماهای قهوه ای تیره و شناشیل منبت کاری شده از همان جنس؛ نم هوای شرجی را روی صورتم حس میکنم و یک لبخند بزرگ ناخوآگاه. این نوع هوا حالم را خوب می کند. اگر خاله این را می شنید چندین دلیل علمی ردیف می کرد که به خاطر مزاج طبی ات است که گرما و رطوبت را دوست داری. من اما دلیل دوست داشتن چیزها برایم مهم نیست. اگر چیزی یا کسی را دوست داشته باشم، خالصانه و بدون اینکه دنبال دلیل باشم دوست دارم. اصلا همین دنبال دلیل رفتنهاست که زندگی آدم را خراب می کند. البته منظورم دلایل احساسی است، وگرنه که تمام چیزهایی که اختراع شده اند و زندگی را برایمان آسان و حتی ممکن می کنند، در نتیجه ی همان "چرا؟" ها متولد شده اند.

سرم را بالا میگیرم که به آسمان نگاه کنم، اما نمی توانم. نور شدیدی توی صورتم افتاده که نمیگذارد چیزی ببینم. سرم را پایین می اندازم اما آن نور آزار دهنده همچنان توی چشمانم است. صورتم را با دست می گیرم اما تاثیری ندارد. سعی میکنم راه بروم، بدوم، اما نور انگار به قرنیه ی چشمانم چسبیده و نمی توانم ار آن فرار کنم. نکند من هم به سرنوشت آدمهای کوری دچار شده باشم؟ کوری زرد. از رنگ زرد بدم نمی آید، اما تداومش آزار دهنده است. برای همین خانه هایی که مثلا تمام دیوارهای یک فضایشان کلا زرد است را درک نمی کنم. 

همانطور در حال گریز بودم که سرم به چیزی خورد. با هر قدمی که بر می داشتم، آن شی ناشناس هم کمی به جلو رانده میشد. آنقدر جلو رفتم که بلاخره تسلیم شد و از سر راهم کنار رفت؛ شاید هم از جایی پرت شد، چون صدای برخورد محکمی در دوردستها شنیده شد.  کمی جلوتر که رفتم، حدسم به یقین تبدیل شد: روی لبه ی جایی ایستاده بودم. دیگر خبری از خانه ی زیبای عربی نبود، من بودم لب یک پرتگاه وسط یک بیابان بی آب و علف. زمانی که به پایین پرتگاه که نگاه می کردم، کوری زرد برطرف می شد؛ اما صحنه های هراسناکی می دیدم. چیزی شبیه سامات ناور در کوه نابودی ارباب حلقه ها، که تمام چیزهایی که با نرم افزار درحال ساختنشان بودم، در مواد مذاب آتشفشانی اش غوطه ور بودند. یک مبل بزرگ سبز رنگ وارد میدان دیدم شد. به این فکر کردم که اگر همینجا بمانم، باید تا اخر عمرم با کوری زرد زندگی کنم، اما اگر روی مبل سبز رنگ بپرم، شاید راهی برای نجاتم باشد، گرچه این امکان هم وجود دارد که هم من و هم مبل داخل مواد مذاب فرو برویم؛ که این کاملا بستگی به وزن مبل و وزن من دارد، چون طبق قانون ارشمیدس، شناوری که به صورت کامل یا جزئی وارد سیالی شده است، سیال نیرویی برابر جرم سیال جابجا شده بر جسم شناور وارد می‌کند. یعنی مایع مذاب تا حدودی در برابر فشار ناشی از پرت شدن من مقاومت می کند، اما اگه وزن مبل و ویسکوزیته (گرانروی) ماده ی مذاب طوری باشد که به هر نحوی نتواند این فشار را تحمل کند، هردویمان به سرنوشت حلقه ی سائرون دچار می شویم. 

به این فکر کردم که چرا آن زمانی که باید، خوب فیزیک نخواندم و الان باید با شانس و حدس و گمان، سر جانم رولت روسی بازی کنم. گرچه به هرحال من عددی هم برای محاسبه نداشتم، و حتی نتیجه ی نهایی محاسبه هم نمی توانست زندگی ام را تضمین کند. 

باید تصمیم میگرفتم، سرم را برگرداندم و یکبار دیگر به دنیای زرد آزاردهنده نگاه کردم، اما قبل از اینکه بتوانم کامل به سمت سامات ناور بچرخم، از لبه ی پرتگاه لیز خوردم و روی چیز ناراحتی افتادم که نه داغ بود و نه نرم. 

چشمانم را باز کردم، لپتاپ بخت برگشته ام بود که اندکی پیش، به جرم سرشاخ شدن با من به پایین سقوط کرده بود. سیم هایش کنده شده بودند و چون با برق کار میکند، خاموش شده بود. قیافه اش طوری بود که حس کردم اگر چشم داشت، نکبت بار ترین نگاه ها را نثارم میکرد. آفتاب پهن بزرگی روی تخت افتاده بود که یحتمل منشاء همان کوری زرد بود و هدفونم در جای دیگری از تشک آویزان بود. چشمانم را مالیدم و به ساعت نگاه کردم، و تلاش کردم زمانی که تا تحویل کار دارم و زمانی که می توانم از آن استفاده کنم را تخمین بزنم. اما خب هرکسی من را کمی بشناسد می داند که در محاسبه ی زمان افتضاحم؛ ممکن است بنوانم از کوه نابودی جان سالم به در ببرم، اما محال است بتوانم یک زمانبندی مناسب برای خودم ایجاد کنم. از جایم بلند شدم و لپتاپ را روشن کردم، خداخدا کردم که زحماتم بر باد نرفته باشند و به جایی نگاه کردم که تا دقایقی پیش، یک مبل سبزرنگ بزرگ روی مواد مذاب آتشفشانی شناور بود.