در ساعت 2:45 شب، ملاقاتی با یک سوسک داشتم.
سوسک روی دریچه‌ی کولر توقف کرده بود و حتی شاخک‌هایش هم تکان نمی‌خورد، انگار که محو ظلمت داخل دریچه‌ی کولر شده باشد.
به این فکر کردم که شاید این سوسک یک فیلسوف باشد؛ یا یک عاشق. شاید هم در جایی، در یک سیاهی، کسی را گم کرده است.
پوزخندی زدم و به سراغ اسپری حشره‌کش رفتم.
در پی مباحث اخیر، ذهنم درگیر این شد که اگر اجنه از جنس آتش و ما از جنس خاک باشیم، می‌شود دو عنصر از چهار عنصر اصلی؛ و یعنی ممکن است موجوداتی هم از جنس باد و آب وجود داشته باشند و ما کاملا از وجودشان بی‌خبر باشیم. شاید فرشتگان و ارواح از جنس باد باشند، اما هیچ موجودی که در جایی به آن اشاره شده باشد که ذاتش آب است را نمی شناسم؛ فقط فیلم شکل آب را به ذهنم آمد که موجود آن هم "از جنس آب" نبود و این یادآوری، صرفا به دلیل تشابه اسمی بود.
این چیزها را علم نتوانسته ثابت کند و شاید هرگز هم نتواند؛ اما فکرش را بکنید، وقتی شما در اتاق یا خانه تان تنها هستید، درواقع تنها نیستید و موجوداتی از عناصر مختلف در همان لحظه با شما زندگی می‌کنند. شاید کمی ترسناک به نظر بیاید، اما به بطن موضوع که فکر کنیم، می‌تواند حتی هیجان‌انگیز باشد.
البته از نظر من انصاف نیست که این موجودات بتوانند انسانها را ببینند و انسانها حتی از وجودشان مطمئن نباشند، اما در بین عناصر چهارگانه، خاک از همه محدودتر و منفعل‌تر است، و شاید به همین دلیل است که ما محدود به بعد هستیم.
چینیان باستان، آهن و چوب را هم جزو عناصر اصلی (Wu Xing) می‌دانستند و تصور کنید موجوداتی هم از این جنس وجود داشته باشند. شاید آن موجودات صرفا محدود به عناصر چندگانه نبوده و از هرجنسی باشند، در آن صورت ممکن است میلیونها موجود از جنسهای مختلف در کنار ما در حال زندگی باشند. به هرحال به نظر نمی‌آید این زمین پهناور با این‌همه زیبایی، فقط مختص انسانها باشد. حتی ممکن است آنها روی سیارات اطرافمان، مثلا همین ماه که هرشب به آن نگاه می‌کنیم زندگی کنند. اگر واقعا موجودات ساکن ماه وجود داشته باشند، قطعا لیلا در آن قبیله مجنونی دارد :)
و دلم می‌خواهد از یکی از کارهای مورد علاقه‌ام بنویسم.
شستن تخم مرغ.
لمس آن حجم بیضی بین انگشتانم، و فکر اینکه این می‌توانسته آغاز یک زندگی باشد. یک توده‌ی قبل از بیگ‌بنگ. تمام این 20- 30 تا تخم مرغ می‌توانستند یک زندگی باشند و حالا ما این زندگی‌ها را درون غذاهایمان می‌ریزیم یا همان‌طور خالی با نان می‌خوریم. و تازه رویمان هم می‌شود که بعد از بلعیدن یک زندگی، به این فکر کنیم که چقدر همه چیز مسخره است.
واقعا چطور می‌توانیم چیزی را که جانش به خاطر ما گرفته شده بخوریم و بی‌مصرف باشیم؟ چطور این حق را به خودمان می‌دهیم؟ یعنی به نظر من این یک احساس مسئولیتی ایجاد می کند که حتی در حد تفکر، حواسمان باشد. حالا می‌خواهد یک گیاه باشد یا یک حیوان؛ ما آن را خورده‌ایم پس باید یک حرکتی انجام بدهیم که گرفتن زندگی‌اش بیهوده نبوده‌باشد. چون به هرحال شاهی‌های سبزی خوردن هم یک نقش کوچکی در تصویه‌ی هوا و خاک داشته‌اند.
اگر کاری یا انجام کاری تو را می‌ترساند یا نگران میکند و به هر نحوی استرس به جانت می اندازد، آن را اول از همه انجام بده.
اگر با سر در شکم ترس نروی و آن را رد نکنی، بزرگ و بزرگتر می شود و یک لحظه به خودت می آیی و میبینی کاملا تو را احاطه کرده است.
از نظر من، عنوان وبلاگ چیزی شبیه عنوان کتاب و آلبوم موسیقی است که می تواند صاحبش را معرفی کند. از همان دوران قدیم که با وبلاگستان آشنا شدم، انتخاب عنوان وبلاگ یکی از درگیریهایم بوده و مدام درحال تعویضش بوده ام. از آنجایی که من مثل خانه به دوشها، هرازچندگاهی وبلاگ عوض می کردم، عنوان هرکدامشان را هم چند باری عوض کردم دیگر خودتان تصور کنید حکایت من و عنوان را.
عموماً هم در پی عنوانهای عجیب غریب بودم، چیزی که هم وبلاگ را توصیف کند و هم یک چیز معمولی نباشد، هرگز برایم قابل درک نبودند کسانی که عناوینی مانند"روزانه های یک فلان (شغل شریفشان)" یا "مادر/همسر فلانی" را برای "عنوان" برمی گزینند، که چه طور خودشان را صرفا در یک کلمه یا یک نقش در عنوان جای می دهند، توضیحات وبلاگ جای بهتری برای اینگونه معرفی هاست. گرچه بهرحال این امر کاملا بسته به سلیقه ی آدمها دارد و آنها هم این تیپ معرفی را می پسندند.
خودم را می گفتم. از بین تمام عناوینی که عوض کردم، فقط یکی را خیلی دوست داشتم: "فیلهایی که من هوا می کنم"
و حتی وسوسه شدم نام اینجا را هم به همان تغییر بدهم.
یک وبلاگی هم با نام "زیرزمین" داشتم که با نام "گنجه" در آن می نوشتم، و آدمهای دیگر را هم با وسایلی که در زیرزمین یافت می شوند نامگذاری می کردم. مثلا یادم است دوست صمیمی ام در آن زمان را "کوزه ی فیروزه ای" نامگذاری کرده بودم و یکی از اساتیدمان آقای م، "جارو" بود.
"یادداشت های خانم پروانه" و "و خداوند یک عدد "من" آفرید..." جزو اولین عناوین ساخته شده بودند که بعدتر، بین چند وبلاگ روزانه چرخیدند و در آخر هم نابود شدند.
از وبلاگهای اسبق، فقط دوتا باقی مانده اند و این دوست عزیز، که با امروز دوسالی می شود من را همراهی میکند. صادقانه بگویم، هیچوقت نتوانستم عنوان باب دلی برایش پیدا کنم و فکر می کنم این برای من اتفاق خوشایندیست، چون عموما زمانی که با عنوان و قالب وبلاگ دچار تفاهم می شوم و حس می کنم دیگر همه چیز در آن وبلاگ درست است، چندی بعد رهایش می کنم.
البته "امروز"ی که در بالا ذکر شد، روزی است که شما این مطلب را می خوانید، وگرنه که من در یکی از روزهای اواسط مرداد، عرق ریزان و دشنام دهان! دارم این متن را می نویسم و هنوز فکر می کنم عنوان و قالب را به همان فیلها تغییر بدهم یا نه، چون احتمالا روز 25 مرداد درگیر یک سفر باشم و شاید حتی به مقصد هم نرسیده باشم و شما در حالی که حلوا و خرمای گردویی پودر نارگیل پاچیده شده ی من را به دهان می گذارید، این متن را بخوانید.
خلاصه اگر کسی حواسش نبود، یکی از شما حواسش باشد که حتما روی سنگ قبرم بنویسند: "مرحوم آرام و قرار نداشت هیچ کجا بیشتر از یک مدت بند نمیشد، باشد که در اینجا آرام بگیرد."
بعد بگویید با رنگ نارنجی یا آلبالویی یا آبی کاربنی پر ش کنند، مرحوم این سه رنگ را بسیار خوش می داشت.
+تولدش مبارک
چند روز پیش مطلبی درمورد یک قهرمان رالی استرالیایی به نام will power (کلمه‌ی willpower در زبان انگلیسی، به معنی قدرت اراده و عزم است) دیدم و فکر کردم اگر آدم چنین اسمی داشته باشد، اصلا رویش می‌شود قهرمان نشود؟
بعد به اسم خودم فکر کردم که معنی "رستگار شده" می‌دهد. و اینکه احتمالا می‌شود.
در پی خواندن کامنتهای پست قبل، و یادآوری چیزهایی که مخاطبین عموما پس از شنیدن این قضیه تعریف می‌کنند، به یاد شخصی افتادم که حتی به خدا هم اعتقاد ندارد، اما هربار قبل از شروع غذا بسم الله می‌گوید چون اعتقاد دارد نمی‌شود همینجوری شروع به غذا خوردن کرد. باید یک چیزی گفت. و همین‌طور این درباره‌ی به خواب رفتن، از خانه بیرون رفتن، غذا پختن، حمام کردن و غیره توسط افراد مختلف اجرا می‌شود؛ چون اعتقاد دارند که نمی‌شود همینجوری آن کار را انجام داد، شاید حتی دلیلش را هم ندانند، اما تا انجامش ندهند دلشان آرام نمی‌گیرد و در مواردی، خودشان را توجیه می کنند که اگر فلان کار را انجام ندهم اتفاق بدی برایم می‌افتد.
برای افراد مذهبی، این قضیه حل شده‌تر است، چون به توصیه‌ی دین، اعمالی را انجام می دهند و به آنها اعتقاد دارند، اما عموما برای افراد غیر مذهبی قابل درک نیست که چرا دلشان می‌خواهد در حین کارهایشان یک "مراسم" به جا بیاورند. شاید چون این چیزها صرفا محدود به مذهب نیست، آدمیزاد کلا اجرای "مراسم" را دوست دارد، اینکه کاری که انجام می‌دهد، شروع و پایانی داشته باشد، یا در حین‌ش چیزی را زمزمه کند. این ذاتی‌تر و درونی‌تر از چیزهایی است که می‌شناسیم، شاید از نیاز فطری انسان به "متصل بودن" سرچشمه می‌گیرد؛ یا چیز دیگری که آن را نمی‌دانم، فقط حس می‌کنم که هست.
خلاصه اینکه اجرای مراسمات شخصی هیچ اشکالی ندارد، حتی می‌شود گفت که هر آدمی _مذهبی و غیر مذهبی_ به آن نیاز دارد و شخصا فکر می‌کنم آن آدم باید از خودش بابت وقتی که برای خودش می گذارد تا حس بهتری داشته باشد، ممنون باشد.
بسیار سال پیش _به قول خانم کیتی پری، crazy years ago_ زمانی در حال خالی کردن آب جوش در سینک ظرفشویی بودم که مادر بزرگم من را خطاب قرار داد که: "وقتی می‌خواهی توی چاه آب جوش بریزی بسم الله بگو، وگرنه اجنه از سوراخ چاه بالا می آیند."
سالها از این ماجرا می گذرد، من هنوز هم کاملا اتوماتیک وار و بدون اینکه اصلا حواسم باشد، در حین آب جوش ریختن بسم الله می‌گویم و بعد به خودم می‌آیم و فکر می‌کنم چرا؟ یعنی من واقعا اینطور فکر می کنم؟
یک چیزهایی در پس ضمیر ناخوآدگاه آدم گیر میکند و انجامشان می‌دهد، بدون اینکه برایشان دلیلی داشته باشد یا حتی خودش بخواهد. این یکی از دلایلی است که من را از تمسخر افراد خرافاتی که در زمان قدیم اعتقادات خنده‌دار _نظیر برهم زدن قیچی و امثالهم_ داشتند باز می‌دارد.
