Aníron

نمی‌دونم بگم ایشالا قبول شی، نمیدونم بگم خدا نکنه هیچ کسی به سرنوشت نوید دچار بشه، نمیدونم چی بگم و چی نگم، فقط اینو می‌دونم که «این» غم بزرگی که به دل همهٔ ما نشسته، حق ما نیست... :(

مادامی که ارزشی برای دولت و سیستم نداشته باشیم وضعیت همین است

بودن من و شما و هرکس دیگری هیچ اهمیتی برای بالایی ها ندارد ( بعضا ضرر هم دارد! ) پس دیگر باور پذیر است که هیچ دغدغه ای نسبت به ماها وجود نداشته باشد.

شاید خیلی مثبت باشد ولی فکر می‌کنم این‌طور نماند.نه اینکه بخواهم رویایی را زندگی کنم.میخواهم انتقام تمام این روزهارا از مسببانش بگیرم.

خیلی نوشتم و خیلی پاک کردم. 

حرف های ما هنوز ناتمام .... همین....

حقیقتش همش بهونس برای رفتن به دل روزمرگی

یک وقت‌هایی فکر می‌کنم این دنیا و این کشور خلق شده تا ما عذاب بکشیم. شاید در دنیای پیشین آدم‌های خوبی نبودیم و حالا این‌ها نتیجۀ اعمالمون باشه. مابقی آدم‌های این کرۀ خاکی هم شاید ربات‌ها و شیاطینی هستن که از زجر کشیدن ما لذت می‌برن.

لحظه ی دل خوش کنک و زیبا... 

اون مهر و پروانه شاید بابت اون پشتوانه‌ی بروکراتیکی که به آدم میده دلگرم‌کننده ست، اون هم توی یک مملکتی که به معنای واقعی کلمه kafkaesque شده. درواقع همین که بدونی یه نهادی توی این مملکت هست که توش عضوی و ازت حمایت میشه و امتیازی داری برای فعالیت کردن توی جامعه خودش خیلیه، دلیل استقبال از رشته های پزشکی هم یه درصد زیادیش همینه که آدم رو به جایی بند میکنه.

حالا ازین جهت میگم که این شش ماه که گذشت حال من هم شبیه به این پست بوده خیلی و شاید همون دلگیری بود که بعد از مدتها پام رو به وبلاگهایی که زمانی میخوندم باز کرد و این پست قابل همدلی بود واقعا.

آرزوی موفقیت.

سلام ، نمی دونم در چه حالی هستی فقط گفتم بیام اینجا یه پیامی بزارم بگم رفیق امیدوارم هممون به اون چیزی که لیاقتش و داریم برسیم و از این سردرگمی و گرفتاری ها رها بشیم ......