house of cards

عکسهای مسکن مهر تخریب شده همچنان دست به دست می‌شود؛ همه به دنبال مقصر می‌گردند و پیمانکار را متهم می‌کنند، رییس جمهور را متهم می‌کنند و انگشت اشاره‌شان همینطور به سوی آدمهای مختلف نشانه می‌رود.

اما بیایید به عکس این ساختمانها دقیقتر نگاه کنیم. 

این ساختمان نوساز کاغذی، دقیقا همان فرهنگ ماست. فرهنگ ظاهربینی، دورویی و تظاهر و دروغ. فرهنگی که در آن تا وقتی ظاهرت را حفظ کنی می توانی جایگاهی برای خودت دست و پا کنی، با مردمانی که به راحتی به اسم مقدسات دروغ می گویند و برای پذیرفته شدن در اجتماع، نقاب به چهره می زنند. ظاهرشان را می‌آرایند تا باطن پوچشان آشکار نشود، و وعده هایی می‌دهند که هیچگاه محقق نمی‌شوند.

آدمهایی که از دل این فرهنگ بیرون می‌آیند، محصولی شبیه خودشان، با همان دیدگاه و خصوصیات خودشان تولید می کنند و وقتی مچشان گرفته می شود همدیگر را متهم می کنند. 

مسکن مهر تجسم فیزیکی فرهنگ ماست.

مسکن مهر ماییم...

آسمان خاکستری عمیق

پیامی آمده:  

"آلت قتاله که همیشه اسلحه و چاقو نیست، بعضی وقتا خودکاریه که مهندسها باهاش جایی امضا میزنن که نباید..."

یک لحظه به کتابهایی که برای آمادگی آزمون نظام مهندسی در ردیف جلوی کتابخانه گذاشتم نگاه کردم و به خودم لرزیدم...

مدت زیادی درگیر تهیه‌ی این کتابها و منابع آزمون بودم و عزمم را برای قبولی جزم کرده بودم، اما... مسئولیت جان آدمهاست. من آنقدر با دانش و با مسئولیت هستم؟ حواسم هست که حواسم باشد؟ که مسئول یکی از خانه هایی که در آینده چند خانواده را از هم جدا و عزادار می کند من نباشم؟ 

این فاجعه و اتفاقات مشابه باید تلنگری باشد برای من و امثال من، که نگذاریم هیچ چیزی در دنیا وجدانمان را بی حس کند؛ و آنقدر شهوت پول و قدرت کورمان کند که یادمان برود مسئولیم. که قسم خوردیم. که خودکارمان روی هر صفحه ای سهواً بلغزد. که سقف خاکستری روی سر کسی بنا کنیم. که...