یک حکایت کوتاه تلخ

الکساندر (از آلمان) پیام داد: راست است که در ایران فقط با 2 یورو می‌توانی یک غذای درست حسابی بخوری؟ و با یک میلیون یورو زندگی شاهانه داشته باشی؟

کاش می‌شد تکذیب کرد... کاش آنقدر واقعی نبود که حتی با فکر کردن به آن، قلب آدم بشکند..

  

 

+در پی این اوضاع گهربار کشور، برخی اصناف و اقشار دارند از آن سود می‌برند و بدون ذره‌ای عذاب وجدان، کیفش را می‌کنند. 

از بین اینها، دو دسته عموما بیشتر از همه سو استفاده می‌کنند: افرادی که در زمینه‌ی "دارو" فعالیت دارند و شرکت‌هایی که اینترنت ارائه می‌کنند. 

چون کاربران این دو مورد مجبورند آنها را تهیه کنند و هرقیمتی که باشد می‌پردازند. چون سلامتشان در خطر است. چون کارشان گیر است و عده ای از قبال همین "اضطرار"، نان می‌خورند. کاش وجدان نمی‌مرد...

Is he dark enough to see your light?

در ساعت 2:45 شب، ملاقاتی با یک سوسک داشتم.

سوسک روی دریچه‌ی کولر توقف کرده بود و حتی شاخک‌هایش هم تکان نمی‌خورد، انگار که محو  ظلمت داخل دریچه‌ی کولر شده باشد.

به این فکر کردم که شاید این سوسک یک فیلسوف باشد؛ یا یک عاشق. شاید هم در جایی، در یک سیاهی، کسی را گم کرده است.

پوزخندی زدم و به سراغ اسپری حشره‌کش رفتم. 

یاد باد آن روزگاران....

دو سال پیش همین موقع ها بود که داشتم با ذوق و شوق حساب می‌کردم که این ماه، پول کارم که واریز شود، یک پیانوی دیجیتال برای خودم می‌خرم. 

دستمزد آن کار، چندروز پیش (بله بعد از دوسال!) واریز شد و آن پیانو الان به چهار برابر قیمت آن زمانش رسیده است؛ و آنقدر خرجهای با اولویت بالاتر جلویش صف کشیده اند که دیگر دارد کم کم محو می شود. 

آرزوها همینطوری می میرند.

کوتاه تلخ #5

"من در این خانه به دنیا آمده‌ام؛ پدربزرگم همینجا در گوشم اذان گفت، در همین محل عاشق شدم، در همین خانه  ازدواج کرده‌ام و مادرم نوزادان مرده‌مان را درون همین باغچه چال کرده. بچه‌هایمان در این کوچه‌ها فوتبال بازی کرده‌اند و در همین خانه برایشان مراسم گرفتیم و نوه‌هایم..."

فریاد های پیرمرد توجه رهگذران را جلب می‌کرد؛ اندکی می‌ایستادند، بعضی‌ها نگاه ترحم انگیزی  نثارش می‌کردند و به راهشان ادامه می دادند. مرد جوانی به سمت پیرمرد دوید:

- بابا بیا برویم. اینجا دیگر مال ما نیست..

- مگر می‌شود؟ اصلا چطور می‌تواند مال ما نباشد؟؟ من در این خانه به دنیا آمده‌ام. همینجا ازدواج کرده‌ام و مادرم نوزادان مرده‌مان را... 

مرد جوان، پیرمرد را به دنبال خودش کشید و پیرمرد با هر قدم، سرش را به سمت خانه بر می‌گرداند؛ آنقدر که خانه در پیچ کوچه گم شد. کلمات با صدای ضعیف و خفه ای از گلوی پیرمرد بیرون آمد:" اصلا چطور می تواند مال ما نباشد..."

کوتاه تلخ #4

تازه زبان باز کرده بود، من را نی‌نی صدا می‌زد. سر ناهار یک قاشق پر آش را روی لباسش خالی کرده بود و مادرش مجبور شد او را ببرد داخل اتاق و لباسش را عوض کند. با یک بلوز شلوار زرد از اتاق به سمت من آمد: "نی‌نی ببین، جی‌جی پوشیدم. "

دیگر او را ندیدم، تا چند وقت پیش خبر آمد که با ماشین یک نفر را زیر گرفته و فرار کرده؛ خانواده ی مقتول هم هیچ جوره رضایت نمی دهند و قصاص می خواهند...

چند وقت است که شبها توی خواب او را می‌بینم درحالی که طناب دور گردنش است و با پارچه ای چشمانش پوشانده اند؛ بعد رو می‌کند به من و می‌گوید :نی‌نی ببین، جی‌جی پوشیدم... 

کوتاه تلخ #3

ترافیک بود، بیتابی می کرد. بغلش کردم و ستاره های آسمان را نشانش دادم: "کدومو بیشتر دوست داری؟"

 با دست ستاره ی قطبی را نشان داد. گفتم:" منم همسن تو بودم اونو از همه بیشتر دوست داشتم، اما بعدا نظرم عوض شد."

به نگاه گیجش لبخند زدم و به ستاره های مرده نگاه کردم..

کوتاه تلخ #2

یک لحظه به خودم آمدم و دیدم که دارم به یک نفر پیام می دهم:

به من زنگ بزن لازمت دارم.

کنسلش کردم.

یک داستان کوتاه تلخ

-مدیونی اگه روزه بگیری

در را بستم و اشک توی چشمانم جمع شد.

انگار همین دیروز بود که عیناً همین جمله را از زبان خودش، و خطاب به مادربزرگ شنیده بودم..