Aníron

در امتــــــــــــــــــــداد خیابان وانیلا...

Aníron

در امتــــــــــــــــــــداد خیابان وانیلا...

طبقه بندی موضوعی
آخرین نظرات
  • ۱۰ تیر ۰۲، ۱۳:۱۵ - طراحی سایت اصفهان عجب
محبوب ترین مطالب
آخرین مطالب

نوامبر شیرین 4

پنجشنبه, ۲۸ آذر ۱۳۹۸، ۰۲:۴۱ ب.ظ

باران نم‌نم می‌آمد و من زیر طاق یکی از خانه‌های همسایه منتظر ماشینی که بابا گرفته بود، ایستاده بودم. حسابی دیرم شده بود و حس کردم به برنامۀ سورپرایزی که چیده بودیم نمی‌رسم، و وقتی سوار ماشین شدم و نیم ساعت تمام ته کوچۀ خودمان وسط ترافیک خشک شدیم، دیگر از نرسیدنم مطمئن شدم و پیام دادم که بعدا خودم را می‌رسانم. مدتی بعد، توی مترو نشسته بودم و تلاش می‌کردم جملاتی که در کتاب مبحث سوم مقررات ملی ساختمان نوشته را بخوانم و بفهمم، اما نمی‌توانستم فکرم را متمرکز کنم و از وسط اتفاقات اخیر، به بحث استانداردهای در و دیوار و ساختمان‌های مقاوم در برابر حریق بکشانم. کمی بعد، فقط فکر و خیالهای خودم نبود، دستمال کاغذی‌های متعدد روی پای دختری که کنارم نشسته بود، باعث می‌شد صدای گریۀ بی‌صدایش را توی سرم بشنوم. سرم را کمی به سمت صورتش برگرداندم و همزمان، قطره اشکی روی گونه‌اش غلطید. نمی‌دانم چه اتفاقی در من افتاد که دستم را روی شانه‌اش گذاشتم و او بدون اینکه نگاهم کند، سرش را روی شانه‌ام گذاشت و شروع کرد به های های گریه کردن. سرش را به آرامی نوازش کردم، دو ایستگاه قبل از ایستگاه مقصد من، صورتش را پاک کرد و از جا بلند شد، لبخند کمرنگی به سویم روانه کرد و پیاده شد. دوباره با نگین تماس گرفتم و گفت دیگر دیر شده و نمی‌توانند بیشتر برای من صبر کنند؛ آدرس گرفتم و پیاده شدم. به این فکر کردم که کاش با خودم چتر آورده بودم، چون مسیرى که یادداشت کردم، خیلی کوتاه نبود؛ موقع بالا رفتن از پله برقى، به آدم‌ها نگاه کردم تا از خیس بودن لباس‌هایشان شدت باران را بفهمم، اما کسی خیس نشده بود. پایم را که از ایستگاه بیرون گذاشتم، انگار وارد شهر دیگری شدم. زمین خشکِ خشک بود و تعداد زیادى پلیس ضد شورش، اطراف ایستگاه و تئاتر شهر ایستاده بودند.
حدود یک ربع بعد، پیش بچه‌ها بودم و منتظر بودیم دوستمان از اتاق فرار بیرون بیاید و با کیک تولد سورپرایزش کنیم؛ ساعتى بعد طبقه پایین همان ساختمان دور یک میز نشسته بودیم و شخص متولد داشت با یک تکه مقوا کیک را برش می‌زد و دو ساعت بعد از آن، میز درازى را در یک کافه غصب کرده بودیم و چند نفر از بچه‌ها داشتند چنان با هیجان منچ بازى مى کردند که انگار وسط کانتر استرایک چند نفره‌ بودند.
تا پایان آن روز، آنقدر خندیده بودیم و توى سروکلۀ هم زده بودیم که در هنگام برگشت که باز تلاش مى کردم جملاتی که در کتاب مبحث سوم مقررات ملی ساختمان نوشته را بخوانم و بفهمم، فقط لبخند روى لبم بود؛ به نظرم آمد در طى این ماه، این اولین بارى است که لبخند مى‌زنم و فکر کردم که کاش آن دختر گریان هم الان خوشحال باشد. 
از بعد آن روز، همچنان پیش‌آمدهایی برسرمان آوار شد اما حداقل باترى ام شارژ شده بود و با انرژى بیشترى توى دل وقایع  رفتم. مى‌شود گفت این ماه براى من مثل خیار بود اما دقیقا برعکس؛ سروته‌ش شیرین بود و وسطش تلخ و یک جاهایى خیلى تلخ؛ از آن تلخ‌هایى که وقتى مزه‌شان روی زبان مى‌آید، آدم چنان مورمورش مى‌شود که انگار تمام سلول‌هاى بدنش جیغ مى‌کشند.
اما مهم این است که من از وسط این وقایع هم زنده بیرون آمدم؛ زخمى شدم اما زنده ماندم و حتى مى‌شود گفت که قوى‌تر شدم. انگار چکیده‌اى بود از اتقاقات ٦ ماه اخیر، و باید امتحانش را پس مى‌دادم و خب شاید بیست نشده باشم، اما قبول شدم. 

 

امروز، حدود بیست روز از نوشتن متن بالا مى‌گذرد و من عین این ٢٠ روز، هربار چشمم به پاراگراف آخر مى‌افتاد به فکر فرو می‌رفتم، واقعا قبول شدم؟ کى گفته؟ 
و واقعیت امر این است که هنوز درگیر زخم هایش هستم؛ انگار که عفونت کرده باشند، هر روز یک بساط جدید. شاید هم من توقع زیادى دارم و باید زمان بیشترى بگذرد. اما مى ترسم زمان بگذرد و برود، اما نه براى من...

۹۸/۰۹/۲۸ موافقین ۱۲ مخالفین ۰
Faella

نظرات  (۶)

چه کار قشنگی کردی برای اون دختر. من واقعا میترسم به ادمها محبت کنم که شاید سوئ برداشت بشه یا دوست نداشته باشن یا انگار که پام رو از گلیمم درازتر کرده باشم ولی خوب همیشه یه چیز دیگه تو مغزمم هست.

من خودمم الان وسط یه بساطیم ولی میدونم که تموم میشه و میدونم که باز قویتر میشم مثل اون دفعه یا دفعه قبلتر یا قبلترتریش.

پاسخ:
منم معمولا از این کارا نمی‌کنم بابت همین سو برداشت و اینا، نمی‌دونم چی‌ شد...
۲۹ آذر ۹۸ ، ۱۰:۰۰ این‌جا متولد بودم!

چقد خوندن وقایع از زاویهٔ دید بقیهٔ آدمای پررنگِ جمع، جذابه.

کاش اون دختر توی مترو حال دلش خوب شده باشه.

کاش فائلای قشنگمون با نمرهٔ خوبی قبول شه و ببینه یه چرک‌خشک‌کن/آنتی‌بیوتیک اینجاهاست که زخمای عفونی شدید و قدیمی رو هم خوب می‌کنه.

و کاش زودتر فائلای قشنگو با حال خوب ببینم.

 

+ برم این پستو مارک کنم و منتظر باشم پست بعدی راجع به حال خوب فائلا باشه.

پاسخ:
من پررنگم؟ *+* 

مرسی مرسیییی
یعنی می‌شه؟

+سه ساعت طول کشید که بفهمم اسمی که گذاشتی یعنی چی :))))) مغزم مضمحل شده -_-

پاراگراف اول و دوم چه فضا و ریتم جالبی داشت 

پاسخ:
ممنون :)
۳۰ آذر ۹۸ ، ۰۷:۲۴ دامنِ گلدار

درسته که زخمه و درد داره، ولی این بارگشتنش شبیه خواندن چندباره‌ی یک داستانه، هردفعه چیزهای جدیدی دستگیرت میشه. برای همین نترس که نگذره، همه‌چیز میگذره ولی یکهو آدم فکر می‌کنه همه‌چیز تغییر کرده به خودش میاد میبینه که همونه که بود، دست کم من متوجه گذشتش نمیشم، یا مرزش رو واضح نمیتونم تعریف کنم 

پاسخ:
دقیقا، توصیف مناسبی بود. 
۰۱ دی ۹۸ ، ۰۳:۴۱ مجدداً همون سابقاً متولد هستم!

یپ یپ یپ :)

بلی می‌شود. آنتی‌بیوتیک‌های خفن را از ما بخواهید! :)

+ :))

پاسخ:
سلطان آنتی بیوتیک ایناهاش :)) 
۱۲ دی ۹۸ ، ۲۲:۵۰ Hurricane Is a little kid

یه بار یه مشاوری می‌گفت اگه این بازگشتن‌ها و مرور کردن‌ها جز آزار و آسیب تاثیر دیگه‌ای نداشتن، چرا تو فرایند انتخاب طبیعی حذف نشده‌اند؟

پاسخ:
چه نکتۀ جالبی. تاحالا بهش فکر نکرده بودم :/


+ببخشید که قررررنهااا بعد جواب دادم، پسوردم رو فراموش کرده بودم -_- 

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">