Aníron

جوانی خردمند از فنون فضایل حظی وافر داشت و طبعی نافر چندان که در محافل دانشمندان نشستی زبان سخن ببستی باری پدرش گفت ای پسر تو نیز آنچه دانی بگوی گفت ترسم که بپرسند از آنچه ندانم و شرمساری برم.

تراژیک‌تر(احمقانه‌تر) از این که خوشحالی و رضایت ما تو دست و ذهن دیگران باشه، نداریم.

بعدا ولی یکم تغییرات دادم . رو یه چیز هایی میشد نظر داد سعی کردم نظر موثر بدم . یعنی هنوز هم کم حرف میزنم ولی از فرصت های کوچیک نظردهی سعی میکنم استفاده کنم . چون به خودت بعضی وقت ها کمک میکنه در نوع نظرت یا دیدت حتی نسبت به موضوع . اولین گامش هم حذف "ترس از قضاوت دیگران" اِ که باید به خودت این لطف رو کنی و حذفش کنی از ذهنت . در همه زمینه ها .

بعد درسته که "اگر میخوای حرفی رو بزنی، فقط اگر گفتنش بهتر از نگفتنشه به زبونش بیار" اما اگر هم بر فرض اون قضیه قضاوت رو که میدونیم به هر حال هست رو کنار بذاریم . یه چیز دیگه میمونه . اونم اینکه حرف زدن یاد گرفتنیه اونم از نوع توی جمع حرف زدن . برای خود من خیلی اوقات حرف هایی هست که گفتنش از نگفتنش بهتر هست اما توانایی بیانش رو به شکل صحیح ندارم . یعنی تمرین لازم رو برای بیان حرف هام توی جمع نداشتم . برای همین ممکنه حتی در مواردی که حرف های خوبی برای زدن دارم از اونجایی که کمتر پیش میاد فکر کنم حرف های خوب برای زدن دارم و تمرینم هم به همون نسبت کم هست کلا اصلا در شیوه ی بیان به مشکل بر بخورم . 

من عموما توی جمع ها حرف نمی زنم و بیشتر از حرف های مردم استفاده می کنم و آنالیز می کنم