A Tale of Two Cities

 

It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way—in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.

A Tale of Two Cities

Author	Charles Dickens

Note to self #17

“Victorious warriors win first and then go to war, while defeated warriors go to war first and then seek to win.”

 

جنگجویان موفق، پیش از آنکه به جنگ بروند پیروزی را یافته‌اند. جنگجویان شکست خورده، ابتدا به جنگ می‌روند و سپس به دنبال پیروزی می‌گردند.

 

هنر جنگ/ سان تزو 

 

قاراچوبان/مرتضا کربلایی‌لو

خطرناکی‌اش دل آدم را هوایی می‌کند. می‌خواهم یک‌بار دیگر بیفتم به اضطرار. آدمی که در اضطرار نیفتاده باشد به نظر من کودکی بیش نیست. در عشق هم اضطرار هست. اضطرار خالی‌ات می‌کند از هر فکر و هر حالی. آن وقت اگر بخواهی عاشق هم بشوی عاشق آن کسی می‌شوی که مضطرت کرده. این عشق بعد از اضطرار است. عشقی هم هست که اضطرار را به دنبالش می‌آورد.

a cruel body

اسکات فیتسجرالد، کتاب گتسبی بزرگ را اینطور آغاز می کند:

" در سال هایی که جوان تر و به ناچار آسیب پذیر تر بودم پدرم پندی به من داد که آن را تا به امروز در سرم می چرخد و تکرار می شود. او گفت:

« هر وقت دلت خواست کسی را نقد کنی، یادت باشد که در این دنیا، همه‎ی مردم مزایای تو را نداشته اند. »

کاش هروقت که زبانمان خواست به تحقیر، انتقاد تند و زهردار، یا فخرفروشی از هرنوعش! بچرخد، این جمله را به ذهنمان بیاوریم...

چه خوش گفت...

ملت را نباید متکی به جنجال و هیجان بار آورد. اساس فکر مردم باید تغییر کند، رفیق! تا چنین کاری انجام نشود، مردم ماده خام هستند که برای مدتی، به هر شکلی می شود درشان آورد. مثل خمیرند. هرکسی، هردستی، هر قدرتی می تواند شکل دلخواه خودش را از آنها بسازد! اما برای اینکه مردم بتوانند خودشان، خود را به هر شکلی که می خواهند بسازند، باید خودشان صاحب فکر بشوند. فکری که منافع همه مردم را بتواند جوابگو باشد

کلیدر /محمود دولت‌آبادی

چقدر آشنا....

از کتاب سبکی تحمل ناپذیر هستی (بار هستی)/ میلان کوندرا

---

---

سوال اینجاست، که آیا جامعه ی ما یک جامعه ی مرفه محسوب می‌شود؟