Aníron

امسال، دیگر حوصله ی مراسم "رزولوشن نوشتن روز تولد" را ندارم.

علاوه بر اینکه از آخرینشان که در شب سال نو اینجا نوشته بودم تغییرات زیادی رخ نداده؛ به هرکدامشان که نگاه میکنم _ چه آنهایی که در وبلاگ مکتوب شده اند (مثل این و این ) و چه آنهایی که خصوصی برای خودم یادداشت کرده ام_ تقریبا هیچ کدامشان تیک انجام/دستیابی نخورده اند. به هیچ کدام از آرزوهایم نرسیده ام، به هیچ جایگاهی که دلم می خواسته دست پیدا نکرده ام و حتی همچنان گواهینامه و آیلتس هم ندارم. در عوض اتفاقات کاملا متفاوت و دیوانه واری رخ داده که مانند آواز عشق، هر نفس میرسند از چپُّ راست، و مسیر زندگی ام را مرتباً عوض می کنند. البته امسال با تمام سالهای زندگی ام فرق دارد، اتفاق بسیار بزرگی در راه است که با هیچ چیز دیگری قابل مقایسه نیست؛اتفاقی که اصلا فکرش راه هم نمی کردم 27 سالگی ام بستر آن باشد. 

به هرحال، با اینکه قصد نوشتن برنامه برای یک سال آتی را ندارم، اما آرزو می کنم اتفاقات خوبی برایم بیوفتد و محض دلخوشی هم که شده، یکی از اتفاقاتی که برایش بال بال میزنم به واقعیت بپیوندد.

البته یکی از دوستان معتقد است که دلیل اصلی نرسیدن من به خواسته هایم، این است که آنها را می نویسم. چون خواسته ها و ایده ها تا وقتی توی سر آدم باشند برایش خواب راحت نمی گذارند، آنقدر عصبی اش می کنند که مجبور شود برایشان اقدام کند. گرچه من زیاد با این حرف موافق نبودم و اعتقادم این بود که ایده ها و خواسته ها، وقتی روی کاغذ بیایند و بررسی شوند تازه می شود به چشم یک چیز جدی به آنها نگاه کرد و دنبالشان رفت. اما متاسفانه خروجی این قضیه طوری است که تئوری دوست عزیزمان کم کم دارد به اثبات می رسد. 

خلاصه قرار شد چیزی ننویسم که سال بعد این موقع، حس دلقکی را پیدا کنم که کرایه خانه اش عقب افتاده؛ و صرفا چیزها را در پس ذهنم نگاه دارم و برایشان تلاش کنم.  

اما فارغ از تمام این صحبتها، این یکی را باید ثبت کنم:

همین روزها کلید ساخت انیمیشنم را می زنم. جزو بایدهاست. این یک سالی که همه چیز را پشت گوش انداختم هیچ کمکی به پیشروی ایده نکرده و با اینکه در این مدت با نرم افزارهای جدیدی آشنا شده ام که کارم را راحتتر و حرفه ای تر می کنند، باز از دست خودم عصبانی ام. 

باید به طور کلی بیشتر تلاش کنم... حس می کنم وقتم دارد ته میکشد..