بعضی از آدمها اخلاق بدی دارند به این صورت که فیلمهایی که ندیده اند، یا کتابهایی که نخوانده اند را نقد می کنند.
مثلا حتی یک کتاب هم از فلان نویسنده نخوانده و می گوید بد است. یک فیلم هم از بهمان کارگردان ندیده و می رود راجبش نقد کوبنده می نویسد. بعد می گوید خودم ندیدم اما پسر عمویم دیده و خوشش نیامده. اسکار گرفته پس حتما صهیونیستی و فلان است.
عکس این قضیه هم صادق است. اینکه می گویند فلان فیلم جایزه گرفته یا رتبه ی IMDb ش بهمان است پس حتما عالی اندر عالی است و هرکس خوشش نیاید کلا ول معطل است و با اینکه فیلم را ندیده اند و اصلا نمی دانند موضوعش چیست خودشان را می کشند که به همه بفهمانند چه فیلم وارسته و تکی است. یا اسم فلان نویسنده را خیلی شنیده اند پس حتما خیلی خفن است و در یک جمعی که بحث کتاب می شود دائم اسم او را به زبان می آورند صرفا برای اینکه حرفی برای گفتن داشته باشند.
ببینید دوستان، هیچکس پا روی خرخره ی شما نگذاشته که وقتی بحث فلان فیلم یا کتاب یا هرچیز دیگری پیش می آید حتما نظر بدهید. و اگر یک روزی مجبور شدید این کار را بکنید، بروید و آن را ببینید و بررسی کنید و نکات مثبت و منفی اش را در نظر بگیرید و بعد نظر شخصیتان را بیان کنید.
برای مثال من شخصا از فیلمهای کوئینیتین تارانتینو خوشم نمی آید. تک تک فیلمهایش را هم دیده ام و صحنه هایی ازشان را دوست داشته ام، حتی یکی از فیلمها (جانگو) تمام تلاش خودش را کرد تا این چرخه را باطل کند اما نشد. یا کتابهای نویسنده ی بزرگی مثل همینگوی را نمی پسندم اما وقتی که اسم میلان کندرا می آید هیجان زده می شوم. به هرحال این نظر شخصی من است و برایش دلیل دارم.
اگر هم چیزی را ندیده یا نخوانده باشم این را بیان می کنم و سعی می کنم که در اولین فرصت این کار را بکنم. اگر نشد هم نشد. هیچکس از ندیدن پدرخوانده یا واکینگ دد نمرده و نخواهد مرد و هیچوقت موقع مصاحبه ی کاری از شما نمی پرسند که آیا صدسال تنهایی را خوانده اید یا نه.
خلاصه اینکه برای نظر شخصی خودتان ارزش قائل باشید و به آن بها بدهید. حرف زدن از روی تعصب بی مورد یا بی اطلاعی تنها باعث می شود که شما مثل یک احمق به نظر برسید و هیچکس روی نظرتان حساب نکند.
عنوان برگرفته از یکی از کتابهای دیوید سداریس به اسم Me Talk Pretty One Day است
