Aníron

-بیا... یه نامه ی سنگی

-نامه ی سنگی؟

-...تو روزگاران قدیم، قبل از اینکه بشر خط رو اختراع کنه...اونها دنبال سنگی می گشتند که شبیه احساس اونها باشه، و بعد اون رو می دادند به یکی دیگه. اون آدمی که این سنگ رو دریافت می کرد، از روی وزن این سنگ و از روی خط و خطوط روی اون سنگ، احساس اون شخص رو متوجه می شد. مثلاً سنگ هایی که صاف بودند، یعنی اینکه فرستنده سنگ، دغدغه ی خاطری نداره. سنگ خشن و زبر یعنی اینکه اون نگرانه...

-ممنونم

-تو چی احساس کردی؟

-این یک رازه..

---

هنگام تماشای این فیلم، به این فکر کردم که مگر می شود آدم با مراسمی که هیچ جایگاهی در فرهنگ خودش و کشورش ندارد انقدر ارتباط برقرار کند؟

حقیقت این است که احترام و احساسات انسانی کشور و مرز نمی شناسد. و سینمای ژاپن، جادوگریست که هرچیزی از آن بر می آید..

---

---