با من حرف بزن
چهارشنبه, ۲۴ شهریور ۱۳۹۵، ۰۱:۲۰ ب.ظ
بر اساس تحقیقات زمین شناسی، زلزله هایی که با فاصله های زمانی کم نسبت به یکدیگر رخ می دهد و وقوع زلزله های متعدد، از وقوع زلزله های سنگین جلوگیری می کند. اما وقتی زمین انرژی را مدت زیادی در خودش کم کم ذخیره می کند، یک جایی انرژی از حد تحمل گسل ها خارج می شود و با شدت تمام آن را آزاد می کنند
آدمها هم همین طورند. تحمل می کنند و تحمل می کنند و یک جایی، یک وقتی.... بوممممم
نمی دانم این هی تحمل کردن از کجای تاریخ شروع شده.
شاید از جایی که گفتند دختر کم حرف نجیب است. پسر کم حرف آقاست.
صبر و بردباری خوب و سفارش شده است، اما تحمل کردن زیادی و بدون حرف یک جایی سر باز می کند و باعث خورد شدن چیزایی یا آدمهایی میشود، درست مثل همان داستان زمین و زلزله.
اگر هم سر باز نکند، می ماند و تمام آن حرفهایی که باید زده می شد و نشد مثل موریانه به جان آدم می افتند و ذره ذره روحش را نابود می کند. و چیزی که می ماند نفرت و خشم است که ممکن است تنها مسبب آن فقط یک سوء تفاهم بوده باشد. خشم و تنفر از آدمهایی که می توانستیم دوستشان بداریم، در روزهای سختی در کنارمان باشند و در زمان شادی خاطرات دوست داشتنی بسازیم.
برای لحظه ای "خوب" به نظر رسیدن، خوشبختی را از خودمان میگیریم. آدمها را از خودمان میگیریم و یک وقتی که دیگر خیلی دیر است، به خودمان می آییم و می گوییم: ارزشش را داشت؟
در پی این پست فاطیمای عزیز
Faber Castel
