سرم را روی بالش می گذارم،پهلوی انگشت اشاره ام را از روی فرق سرم تا زیر چانه ام پایین می‌کشم.
اینجا خط استواست، و امروز اول ژوئن*.
تعجبی ندارد که یک نیمکره در آتش است و نیمکره ی دیگر دارد کم کم به خواب زمستانی می رود..
*۱ ژوئن در نیم‌کرهٔ شمالی آغازگر تابستان است، و در نیم‌کرهٔ جنوبی آغازگر زمستان...
*عنوان کتابی از جین آستن .عقل و احساس
-مدیونی اگه روزه بگیری
در را بستم و اشک توی چشمانم جمع شد.
انگار همین دیروز بود که عیناً همین جمله را از زبان خودش، و خطاب به مادربزرگ شنیده بودم..
بزرگ شدن عقل آدم، به نسبت سن و جسم آدم از آپشنهایی است که امیدوارم پروردگار در ساخت ورژن بعدی آدمها یا هر موجود اجتماعی دیگر لحاظ کند.
اگر هم نمی‌شود و نمی‌تواند و قص علی هذا، لطفا تیک "اجتماعی" بودن موجودات را برداشته، تا بروند و در تنهایی خودشان هرغلطی که می خواهند بکنند و در نهایت، بدون اینکه همدیگر را عذاب داده باشند، پاک و پاکیزه به دیار باقی بشتافند.
بعد از هر وعده غذایی که مادرت می‌پزد دستش را ببوس.
بعد از هر لیوان شربت یا چای یا آبمیوه که برایت می‌آورد. بعد از هرکاری که برایت می‌کند...
حسرتش می‌ماند. حسرتش خواهد ماند..
